Kulinarne wybryki Biny!

Jasno widzę swoją przyszłość. Gdy w końcu zostanę skazana na gotowanie aby przetrwać, dam sobie radę (nie zmienia to faktu, że nie zamierzam dopuścić do tej sytuacji, osób, które chcą mi gotować jest wciąż zbyt wiele). Od czasu publikacji mojego dania popisowego [tutaj] sporo się zmieniło. Rewolucja zaczęła się za sprawą Babci, u której pomieszkiwałam podczas mojego ostatniego pobytu w Warszawie. Babcia nieśmiało wspomniała, że kupiła gofrownicę. Informacja ta nie zrobiła na mnie szczególnego wrażenia, nie chciałam dopuścić do siebie myśli, że ona chciałaby, abyśmy razem zrobiły użytek z jej nowego nabytku. Babcia jednak zalewała mnie delikatnymi sugestiami [z gracją udawałam, że wcale ich nie łapię], z których najmocniejszą było odtworzenie nagranego fragmentu programu kulinarnego, gdzie jakaś niezwykle słynna kucharka przyrządza gofry. Obejrzałam, nie wydało się to przekraczać moich kompetencji, błyskotliwie więc zaproponowałam, abyśmy kiedyś zrobiły gofry. Babcia rozpromieniła się i poszła sprawdzić, czy mamy w kuchni wszystko, co potrzebne. Zaczęłam się zastanawiać: "which part of "kiedyś" don't you understand?", ale było już za późno. Po dopasowaniu odpowiednich mieszadeł do miksera i zgromadzeniu wszystkich składników, zdradziecka kobieta powiedziała "dobrze, masz już wszystko, to ja idę"... i poszła! Pokręciłam głową, powiedziałam, że nie wie, w co pakuje mnie, siebie i swoją kuchnię, że ja nigdy nie gotuję i nie umiem tego robić... Tak czy inaczej, zostało mi powierzone zaufanie. Podczas moich przygód do kuchni przychodził kilkakrotnie zaniepokojony Dziadek, sprawdzając, czy sobie radzę. Babcina inspekcja miała miejsce co kilka minut, by obsypać mnie wypowiedziami w stylu "jak ty się zgrabnie uwijasz!", "nad wszystkim panujesz!", "nie wiem, skąd te opowieści, o twoim braku umiejętności"... Hmm, za każdym razem, gdy zabierałam się za naleśniki, miały grudy, przywierały, było za grube i smakowały jak niedogotowany makaron, a gofry były zawsze przeze mnie postrzegane jako wyższy level. Okazało się, że podołałam tej złożonej i wielozadaniowej misji, gofry jadalne, na dodatek smaczne!

Przygoda z goframi zainspirowała mnie do dalszych eksperymentów. Czy wiecie, jak olbrzymią przewagę nad jajecznicą mają jajka sadzone?! Do tej pory zawsze przyrządzałam jajecznicę, bo polegała na wbiciu jajek na patelnię, pomieszaniu ich trochę i podaniu. Ostatnio zdecydowałam się na eksperyment... Jajka sadzone urzekły mnie. Nie trzeba z nimi nic robić po wbiciu na natłuszczoną patelnię, mają pyszniutkie płynne żółtko, a na dodatek nie trzeba szorować patelni. Mistrzostwo świata!

Mamy już deser i śniadanie, pora na danie główne. Tu eksperymenty zaczęły się dawno temu, gdy skazana byłam na przyrządzanie sobie jedzenia przez tydzień. Zaopatrzyłam się z pół kilo mielonego mięsa, pomidora, sałatę, ser i bułki do hamburgerów. Zdaję sobie sprawę, że filozofia nie jest zbyt duża, ale dla mnie to było naprawdę zadanie z górnej półki. Udało się! Burgery dwa razy dziennie (zdarzało mi się na szczęście jeść poza domem i nie umarłam dzięki temu na hiperburgerozę), własnoręcznie robione, byłam z siebie taka zadowolona! Teraz czuję moc, niedługo moje przepisy zaczną drukować w pismach kulinarnych, ja sama otwieram restaurację, liczę na co najmniej 2 gwiazdki Michelina. 

Przepraszam wszystkich, którzy naprawdę potrafią gotować.

Wiem, że to boli w oczy, ale ja właściwie jestem z siebie dumna.
Mogę... mianować się kobietą! Woman, get back to the kitchen.

UPDATE: wszystkiego najlepszego, moje piękne!