Meandry turystycznej rzeki

Nienawidzę turystów. Aparaty, mapy, sandały, koszulki polo. Pozowanie do zdjęć pod kościołami, kupowanie pocztówek, dawanie się złapać na oferty plażowych naciągaczy. Strasznie, gdy biorą mnie za turystę (turystkę?). A najgorzej się czuję, jak z jakiegoś powodu muszę stać się jednym z nich.

Barcelona, zgraja turystów na plaży

Barcelona to chyba najbardziej turystyczne miasto, jakie widziałam... Nawet Paryż wymięka! Tam standardowa rzeka turystów zmienia się w krwiożerczą lawinę gotową zadeptać każdego, kto stanie jej na drodze do architektonicznych perełek, z którymi warto mieć zdjęcie. A dlaczego? Bo przecież są ważne i znane. Po co iść zobaczyć kościół Sagrada Familia? Bo uważa się styl Gaudiego za piękny i interesujący? Nie! Kościół ten jest przecież na okładce każdego przewodnika po stolicy Katalonii, trzeba więc go zobaczyć, zabulić za wstęp i mieć z nim zdjęcie.

a ja wolę znajdować takie rzeczy z małych uliczkach

"Przecież jak już się jest w Paryżu, to trzeba zobaczyć Mona Lisę!" - boli mnie to w uszy, a słyszałam to od tylu osób! Ok, tell me more, jak bardzo interesujesz się twórczością Leonardo da Vinci. Powiedz chociaż, w jakim okresie żył? Cokolwiek... Nie wiesz. Chcesz tylko zobaczyć Giocondę, bo jest famous. Ale po co?

widok na port w Barcelonie oraz twarze na kamieniach, ciekawa opcja

Boli mnie, że w Luwrze na drodze między Mona Lisą a Wenus z Milo nie można się przecisnąć przez rzekę turystów chodzących z listą rzeczy do odhaczenia, a w rewelacyjnej, położonej nieco dalej sali z malarstwem skandynawskim nie ma nikogo... A tym obrazom niczego nie brakuje, są świetne.

nieturystyczna dżungla gdzieś w Barcelonie

Ok, jak zwykle trochę zboczyłam z tematu, miało być o Barcelonie. Pierwszy raz byłam w Hiszpanii Katalonii, ciężko było więc uniknąć turystycznych odruchów, choć starałam się jak mogłam. Chciałam zobaczyć mozaiki Gaudiego i jaszczurkę w Parku Guell a także trochę posmażyć się na plaży. W rzece irytujących turystów czułam się beznadziejnie, wszyscy zagadywali do mnie po angielsku, proponowali jakieś gówniane pamiątki, wyjścia do potwornie turystycznych klubów i inny szajs. W momencie, gdy tu i ówdzie robiłam zdjęcia albo rozkładałam mapę, czułam się podle: turystycznie! Trzeba było z tym skończyć.

park Guell, Gaudi's stuff

Nie pojechałam do Barcelony jeździć turystycznym autobusem czy łazić po kościołach, lecz zgłębić atmosferę miasta. Nie wybrałam oczywiście najszczęśliwszego okresu, bo w sierpniu miejscowi są na wakacjach, a turyści napędzają biznes. Z pomocą przyszedł chwalony przeze mnie zawsze Couchsurfing. Mieszkając u ludzi (z których żadne zresztą nie pochodziło z Barcelony ani nawet z Hiszpanii) miałam okazję połazić po miejscach, gdzie wtapiałam się w nieturystyczny tłum i nie musiałam płacić chorych cen za zwykłą butelkę wody. Zwiedziłam parę świetnych knajp, zaliczyłam super grill party i... nie zbliżyłam się do Sagrada Familia. Po co? Mogę wygooglować zdjęcia w świetnej rozdzielczości i bez oddechu japońskich turystów na karku.

________________________

7 days left *.*