Bez nudy

Część z Was zainteresowała się, gdzie pracuję, postanowiłam o tym napisać.

Pracuję wszędzie.

Jestem hostessą. Zaczepiłam się w agencji, która swoim "prestiżowym" klientom dostarcza hostessy na różne wydarzenia. Hostessy robią wszystko, od obsługiwania recepcji lub szatni, przez wydawanie plakietek uczestnikom konferencji, reklamowanie czegoś jeżdżąc na segwayu aż po bycie modelkami. Pracują w bardzo różnych miejscach i godzinach - obsługują salony, konferencje, wydarzenia sportowe, ekspozycje czasowe. Dostają 'seksowne' uniformy, zazwyczaj oczywiście za duże, uśmiechają się i mówią dzień dobry, proszę, dziękuję, miłego dnia. Praca zazwyczaj sprowadza się do konieczności godnego reprezentowania agencji przez wbicie się w mundurek, związanie włosów i naprawienie ryja (obowiązkowy makijaż! to mnie dobija. na szczęście zasady są po to, by je łamać) i wykonywania powierzonych czynności: wydawania płaszczy, zakreślania nazwisk na liście czy nawet rozdawania ulotek.

Nie, nie jest to ciężka praca ani fizyczna, ani umysłowa. Jest jednak ciekawa. Obsługujemy spore wydarzenia, obserwujemy od kuchni różne wystawy, spotykamy nadzianych Amerykanów usiłujących powiedzieć bonżur. Wchodzimy do miejsc, do których normalnie nie miałybyśmy wstępu, poznajemy multum ludzi, jeździmy na segwayach, czyli tym, na czym każdy zawsze chce się przejechać i pyta, jak to działa. Przyznam, że tę misję wspominam naprawdę nieźle. Segway okazał się być świetną zabawą, opanowanie skilla zajęło 10 sekund, a jeżdżenie było naprawdę czadowe. W pobliżu wystawy, którą reklamowałyśmy była ekspozycja "Salon Seniora", którzy to uwielbiali pakować nam się pod koła. Hmmm... Mamy sporo intrygujących zajęć. No i oczywiście dostajemy za to wszystko pieniądze.

Lubię być hostessą. Przy niewielkim wysiłku (choć paradowanie 12h w szpilkach nie należy do moich hobby) całkiem nieźle się bawię. Nie rozumiem dziewczyn, z którymi pracuję. Agencja jest olbrzymia a rzeczy do roboty mnóstwo, za każdym razem trafiają mi się więc nowe koleżanki. Ciągle narzekają. Pracujemy za minimalną stawkę, która jednak jest niesamowicie wysoka porównując do naszych 10 zł za godzinę. Gdybym miała za "psie pieniądze" siedzieć codziennie po kilkanaście godzin w biurze na rozmyślaniach, jak bardzo nie realizuję się w życiu, też prawdopodobnie narzekałabym na pracę. Tu jednak jestem wśród ludzi, mam okazję sporo zobaczyć i pogadać z obcokrajowcami. Zawsze gdzie indziej i z innymi osobami. Po co zamulać? Uśmiechy często są odwzajemnione, gdy pokazuję swoją postawą, że jestem szczęśliwa, ludzie się cieszą. To nie jest ciężkie, a od razu wszystkim jest odrobinę lżej.

Jak zawsze, zdarzają się i nieprzyjemne momenty. Rozdawałyśmy ulotki. Moja koleżanka chciała wręczyć jedną przechodzącej kobiecie. Tamta oburzyła się, że już przed chwilą ktoś próbował jej wcisnąć takiego śmiecia, ile ona razy ma powtarzać, ze tego nie chce... Zaczęła się naprawdę drzeć. Współczuję jej mężowi (o ile istnieje). Na zakończenie swojej przemowy rzuciła ironicznie: "jakie w ogóle studia trzeba skończyć, aby mieć taką pracę?!" i odmaszerowała. Ciekawe zjawisko, zważywszy na fakt, że jest to praca najbardziej rozpowszechniona wśród dorabiających studentów. Nie zrozumiem ludzi przepełnionych nienawiścią.

Studiuję zaocznie, co zapewnia mi mnóstwo czasu na pracowanie. Gdy Wy piszecie, że zbliża się sobota i wreszcie odpoczniecie, ja daję się zatrzasnąć na 2 dni w murach uczelni. W co drugi weekend. Żyję trybem wakacyjnym, jeśli chodzi o nazewnictwo dni tygodnia: wyróżniają się dwie soboty i niedziele w miesiącu... Każdy inny dzień też się wyróżnia: kto wie, kiedy trafi mi się expo, kiedy Luwr, a kiedy dzień wolny? Odpowiada mi to. Zero wykańczającej monotonii.