Zapiski wędrowcy z Onetu

Zdołałam ustalić, że wśród współczesnych blogerów mieszkających na Blogspocie jest znaczna rzesza przybyszów z Onetu... Zaczynaliśmy kilka lat temu pisząc różnorodne głupoty, często jakościowo gorsze niż to, co tworzymy tu i teraz (a przynajmniej tak nam się wydaje). W moim przypadku był to pamiętnik Sabb, datowany na lata 2005-2009. Miło wspominam erę onetowych blogów, postanowiłam więc we współpracy z Bobikiem zapisać parę wspomnień dotyczących blogów z tamtej epoki.

______________________________

Komentarze były powszechnym i ogólnodostępnym środkiem płatności. Głównym powodem była niezwykle istotna rubryka Statystyka, w której oprócz liczby wyświetleń widniała liczba komentarzy. Nie istniał taki wynalazek jak obserwowanie, więc popularność mierzona była w komentarzach. Blogi na Onecie (przynajmniej te, po których ja się poruszałam) należały w większości do moich rówieśników, którzy (a raczej: które! 100% dziewczyn) byli na komcie bardzo łasi. W dobrym stylu było informowanie na innych blogach o swoim nowym wpisie (u mnie new notka;)))), jeżeli nasz internetowy znajomy nie zdążył napisać nic nowego w międzyczasie. Zastanawiałam się ostatnio, czy zmieniły się czasy czy pula blogów, które odwiedzam, bo kiedyś wszystkim zależało na statystykach, pisało się krótko i nudno i spamowało ile wlezie. Spam był wszechobecny, co więcej był doceniany (+1 do komci w statystyce!). Teraz prawie nie ma takich blogów. Oczywiście, nie brakuje ludzi proszących o obserwowanie bez czytania posta, ale ten problem wydaje mi się o wiele mniejszy w porównaniu do starych dobrych czasów na Onecie. Od 2005 podniosła się jakość blogosfery, to pewne! Miałam przerwę od 2009, powróciłam w 2012 na innej platformie i od początku byłam pozytywnie zaskoczona.

Powrócę do komentarzy. Wpisanie w pole komentarza jednego znaku (konkretnie cyfry) i podwójne kliknięcie "publikuj" zajmowało ułamek sekundy, a zapewniało dwa komentarze za jednym zamachem! Żeby opublikować ich więcej trzeba było sobie samemu odpowiadać. Podwójny komentarz był ceniony nawet przy zwykłej opinii dotyczącej posta notki. A dlaczego akurat cyfry? Komentarze z cyframi oznaczały nagrodę bądź zapłatę = profit! Mogły być z wymianki, powszechnego zjawiska polegającego na dosłownym wymienianiu się komentarzami po wcześniejszym ustaleniu ich liczby. Kiedy były nagrodą? Oczywiście po wygraniu konkursu! Najlepiej konkursu na naj bloga. Naj. Nie wiadomo co naj. Po prostu naj. Mam olbrzymi sentyment do takich eventów. Zgłaszasz się do konkursu, głosujesz (na siebie! niestety, nie możesz liczyć na rzeszę fanów, wszystko w twoich rękach), przechodzisz do kolejnego etapu, powtarzasz proces, wygrywasz... i odbierasz słodką zapłatę w postaci 100 komentarzy. Profit dla organizatora i dla ciebie. Sama kiedyś na jednym ze swoich blogów zorganizowałam taki oto konkurs. Walczyłam wtedy z bezsensownym nabijaniem statystyk, jako nagrodę przewidziałam więc 100 sensownych komentarzy na temat bloga. To był brzemienny w skutkach błąd. Arrgh.

Oprócz komci istniała ówczesna wersja blogrolla, niezbyt finezyjnie nazywana linki. Znalezienie się na czyjejś liście linków było niemałym wyróżnieniem. I tu dziwna sprawa: ktoś coś powiedział, inny powtórzył i się rozeszło... Linki funkcjonowały jako rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga słowa linka. Dafuq?! Na Onecie ludzie dodawali do linek, nie do linków. Bolało mnie to w oczy, ale niestety nie zdołałam samotnie przekonać wszystkich do swoich racji.

Blogi ogólnie dzieliły się na pamiętniki i blogi z instrukcjami, obrazkami, tekstami piosenek, wymiankami, konkursami, zamówieniami... Ocenialnie (tak, to był fenomen! i stres), blogi-gazetki (ploteczki, wywiady ze sprzedajnymi blogerami... Bobik nawet kiedyś jednego redagowała) i blogi muzyczne (oraz wszystkie inne) stanowiły mniejszość. Żeby zaistnieć trzeba było mieć naprawdę dobrego bloga z zamówieniami. O co chodziło? Blogerki proszą o wykonanie szablonu na ich bloga, płacąc oczywiście komentarzami (my precious!). Nagłówek, avatar [bo bez avatara, który może być udostępniany przez inne blogi (tak, jasne, marzenia) nie istniejesz], o mnie (oczywiście zdjęcie w 'o mnie' było po prostu fragmentem nagłówka, podobnie jak pozostałe elementy szablonu)... Przy zamówieniu całego zestawu obowiązywały zniżki. Nigdy nie doszłam do wysokiego poziomu wprawy nagłówkowej, zaprezentuję jednak kilka swoich fotoszopowych zamówień z czasów onetowego blogowania. Enjoy (możecie się śmiać. ja się śmieję. bardzo).

[hahahahahahahahha kasia-siurcia. czego ci ludzie nie wymyślą.]

Bardziej utalentowani graficy i właściciele popularnych blogów musieli zmagać się z plagiatem. Instrukcja "jak dodać status gg na bloga" czy "jak podpisywać się bez tyldy (~)" były na każdym blogu z instrukcjami, słowo w słowo takie same. Nie brakowało też postów z... modelkami do nagłówków i free layami! Zdjęcia modelek, z których można potem robić szablony były cenne w środowisku obdarzonym brakiem umiejętności wyszukiwania obrazów w Google Grafika. Free laye były obrazem dobroduszności blogera-grafika. Obdarzone oczywiście podpisem - adresem bloga. Popularne było korzystanie z takich stron, jak xx.pl, tworzenie nowych adresów, by na swoich pracach móc pisać na przykład nag-mon.xx.pl zamiast naglowki-monisi.blog.onet.pl.

______________________________

Rozpisałam się, a to dopiero początek! Spodziewajcie się drugiej części wspomnień onetowego wędrowcy. Wiem, że mam z kim się nimi dzielić!