Gdybym była...

Lubicie sobie "pogdybać"? Sądzę, że tak. Chyba każdy to robi. Przypuszczamy różne scenariusze (zazwyczaj bardzo mało realistyczne) i próbujemy umiejscowić siebie wśród wyimaginowanych ludzi, miejsc, sytuacji. Nie mówię tu o próbie przewidzenia jakiejś sytuacji i rozczarowaniu wynikającym z wygórowanych oczekiwań, ale o najzwyczajniejszym... marzeniu. Gdybym była bogata... Gdybym mogła podróżować tyle, ile bym chciała... Gdybym była bardziej niezawodna...

Marzymy o różnych sytuacjach, wyolbrzymiając je na maxa. Bo jak już marzę o byciu bogaczem, to nie wyobrażam sobie jedynie mieszkania w sporym domku jednorodzinnym i odżywiania się produktami niezakupionymi w Biedronce, tylko raczej o willi na obrzeżach Los Angeles, czterech furach (codziennej, sportowej, oldschoolowej i takiej do lansu na dzielni), basenie, milioncalowym telewizorze i codziennych zakupach bez żadnych ograniczeń. Tak, i całym innym szicie, który pokazywano nam na MTV. Jak marzyć, to marzyć... 

Weź mnie nie pouczaj, jak się robi hip hop, ja wolę kręcić hustling na tip top! Ciekawe, jak to jest być Snoop Doggiem. Gdybym chciała być sławna, to w moich wyobrażeniach byłaby Bina, która jest ultrafamous, a nie tylko rozpoznawana w swoim kraju, czy też pfff, w mieście. Byłabym znana w całym wszechświecie. Ale o sławie jakoś nie śnię. Już bardziej o spaniu na hajsie, kiedyś delikatnie otarłam się o ten temat. Podchodzę jednak do tego (w miarę) racjonalnie... Przynajmniej staram się. Wiem, że najprawdopodobniej nigdy nie będę tak opływać forsą, by utrzymywać tabun ludzi skłonnych spełniać moje zachcianki, ale wiem też, że samymi marzeniami niczego nie osiągnę. Nie zamierzam (może i zamierzam, ale patrząc prawdzie w oczy, nie jest lekko) zbić wielkiego majątku, ale myśli o bogatych ludziach motywują mnie do działania. Siedząc i grając na kompie nie przybliżę się ani trochę do niczego, oprócz wzbogacenia mojego słownictwa o nazwy średniowiecznych broni białych. Mobilizuję się myśląc, że biorąc się za siebie mogę kiedyś doprowadzić może nie do wielkiego splendoru, ale do możliwości życia na niezłym poziomie. Wierzę, że moje zdolności mi na to pozwolą. Nie, nie chodzi mi o czary z Baldura. Ostatnio coraz bardziej wierzę w swoje możliwości.

Hmm, bogaci ludzie wynoszą się do Monako (a na pewno, jak wiadomo, uciekają z Francji). Wcale się nie dziwię. Luksusy, piękne widoki, morze, upały... Brak podatku dochodowego i paparazzich, bezpieczeństwo (1 policjant przypada na 16 obywateli). I tylko pokazywanie, kto lepszy, kto bogatszy... Róbcie mi miejsce!

PS jejku, jaki fail! nie uchwyciłam.