Mili ludzie...

...jeszcze istnieją! Ten post dedykuję Lavenie.

Mój kilkudniowy pobyt w Warszawie dobiegał końca. Samolot z portu lotniczego Modlin odlatywał w poniedziałek, wczesnym popołudniem. Komunikacja miejska zdecydowanie nie wykazała się współpracą - opóźnienia autobusów spowodowały, że nie zdążyłam na pociąg jadący na lotnisko... Zabrakło dosłownie minuty! Damn. Kolejny odjeżdżał za jakieś 1000 lat, co z pewnością nie pozwoliłoby mi zdążyć na mój lot. Nagle, z całą mocą, zdałam sobie sprawę, że spóźniam się na samolot. Bina, myśl! To nie jest wykład, który możesz sobie odpuścić, tylko lot do domu! Jak się spóźnisz, to gratulacje. Zwalisz na autobusy? Znajomi cię wyśmieją, a rodzice oczywiście zaczną gadaninę, że trzeba było jechać z zapasem. Co zrobisz? Nie zastanawiałam się długo.

W mgnieniu oka wyobraziłam sobie wizję siebie zatrzymującej losowy samochód i pytającą kierowcę,  czy może jedzie do Modlina... Perspektywa odrobinę szalona, może troszkę niebezpieczna, z pewnością desperacka... Mimo wszystko wizja pozostania w Warszawie dlatego, że nie zrobiło się wszystkiego, by zwalczyć przeciwności losu błyskawicznie mnie zmotywowała. Przedarłam się przez jakieś gigantyczne zaspy i klika minut później maszerowałam już wzdłuż drogi z wyciągniętą ręką (tak, chwilę się zastanawiałam, w którą stronę muszę iść, standard). Skuteczność mnie zaskoczyła - w przeciągu dwóch minut zatrzymało się dwoje kierowców, jednak nie pasował im mój cel. Nie poddawałam się i chwilkę później siedziałam już w samochodzie z przemiłą starszą panią, która zabrała mnie kawałek. Wysiadłam przy wielkiej ulicy, której nazwa, Modlińska, dobrze rokowała. Jest to wylotówka z Warszawy, spełniła się więc jedna z moich obaw - co chwila obracałam się, by ocenić sytuację, i z lekkim przerażeniem zauważyłam zatrzymującego się TIRa... Na szczęście tuż przed nim zjechała jakaś dziewczyna, która mnie zabrała. Nie dowiozła mnie do celu, ale dzięki niej zdecydowanie się do niego przybliżyłam. Z zadowoleniem (i ulgą!) stwierdziłam, że metoda sprawdza się perfekcyjnie. Patrzyłam na zegarek - nie było tragedii, nie mogłam już jednak pozwolić sobie na zwlekanie. Po 10 minutach bezowocnego marszu trafiłam na ziomka, który zdecydował się zabrać mnie aż na lotnisko. Było mu trochę nie po drodze, ale zrobił to, co było bardzo miłe z jego strony. Dziękowałam mu chyba z 17 razy. Tak, to nie w moim stylu. Dzięki zwykłej ludzkiej uprzejmości nie spóźniłam się na lot! Każdy z kierowców, który mnie podwiózł, był naprawdę miłym człowiekiem. Wszystkim po kolei chciałam wcisnąć na koniec dychę - buntowali się, wręcz oburzali. To zdarzenie natchnęło mnie wiarą w siebie i chęcią kolejnych przygód. Poczułam, że mogę wszystko!

Happy end? Odwołali samolot z powodu mgły i wróciłam do Warszawy. xD