Normalność = większość?

"Jesteś nienormalna", jak często to słyszymy? Niekoniecznie względem siebie, ale ogólnie - niegroźne wyzwisko, czasem obraźliwe, czasem po prostu zabawne. Nie oznacza nic strasznego, nie jest wulgarne, może być wręcz komplementem. Lecz co to w ogóle oznacza? Nienormalny, odbiegający od normy. Jakiej normy? Aż poprosiłam ciocię Wikipedię o radę.

Norma w psychologii, pedagogice specjalnej i psychiatrii to konstrukt naukowy wyznaczający granice normalnych zachowań człowieka.

Nie jest jednoznaczna i nie określa jasno, jakie zachowania są patologiczne.

No właśnie, nie określa! To musimy zrobić sami. Zaczynamy wcześnie i kontynuujemy przez całe życie. Rodzice uczą nas, co jest normalne, co wypada robić i myśleć, a co nie. W wieku kilku lat ruszamy do szkoły, gdzie powolutku zaczynamy kształtować własne poglądy i opinie na przeróżne tematy. Gdy nagle w klasie pojawia się Bina, która ominąwszy przedszkole i zerówkę poszła od razu do pierwszej klasy w wieku 6 lat, to na wstępie zostaje jasno sklasyfikowana jako nienormalna. Sabina, co to w ogóle jest za imię? Da się z nią gadać, da się żyć, ale jednak jest inna. Po paru dniach znajomości okazuje się, że mała Sabinka jest kompletnie nienormalna. Nie chodzi na religię, nie umie się modlić. Ty jesteś muzułmanką? Żydówką? Wierzysz w Boga? Masz ciemną karnację, rodzice mi mówili, że takie dzieci wierzą w Allaha. JESTEŚ NIECHRZCZONA? Umrzyj, szatanie. LOL. Witamy w Polsce, krainie ciasnych umysłów. Nie miałam w podstawówce i gimbazie zbyt wielu znajomych, bo wszystkie wyżej wymienione cechy dawały mi -50 do zaufania na starcie, a ja zamiast starać się to równoważyć wtapiając się w tłum, tylko sama pogarszałam sytuację. Ubierając się kolorowo, zamiast w niebieskie jeansy i szare sweterki, nie kładąc na twarz kilograma tapety w wieku 12 lat, przyznając się do słuchania Eminema zamiast disco polo. Nienormalne, nie? Nie będę się teraz rozpisywać o moich problemach z akceptacją samej siebie w czasach gimnazjum, bo to już dawno za mną, lekcji jest kilka, jedna z nich brzmi:

Ludzie nie będę tolerować tych, którzy się wyróżniają. Nawet, jeśli w jakimś stopniu im to imponuje, będą szykanować "innego", żeby samemu nie stać się pośmiewiskiem i nie stracić szacunku w grupie. "Inny" albo wyizoluje się z nieprzyjaznej społeczności, albo wpadnie w kompleksy i upodobni się do szarej masy, która szybko go wchłonie i zneutralizuje.

Na co dzień staram się unikać słów normalny i nienormalny. Normalność oznacza sposób myślenia większości, ogółu. Dla Polaków normalne jest jedzenie o 16, Francuz nie jest w stanie w to uwierzyć. O 16 się pracuje, posiłek jest o 19. I to jest normalne. Dlatego, że tak robi większość Francuzów. Większość. I to jest właśnie ta norma. "To nienormalne!" - używam w żartach. Opisując rzeczywistość na poważnie nigdy tak nie powiem - to po prostu nie jest racjonalne.