Męski mózg.

Swoją zaskakującą (jak na przedstawicielkę płci żeńskiej) zdolność do racjonalnego myślenia określiłam męskim mózgiem. Fakt jej posiadania cieszy. Zawsze owocowało to lepszą nicią porozumienia z facetami niż dziewczynami, zaczynając od specyficznego poczucia humoru, przez zainteresowanie grami komputerowymi i naukami ścisłymi aż po zamiłowanie do rapu. Dziewczyny z którymi przebywałam nigdy nie rozumiały żadnej z tych rzeczy i mimo, że unikałam zbyt kobiecych (dziewczęcych?) wypudrowanych panienek, wśród lasek miałam problemy ze znalezieniem odpowiedniej towarzyszki do rozmów na poziomie. Oczywiście dzięki temu zawsze miałam wielu kumpli, ale sama byłam dla nich.. kolegą. W sumie nie dziwię im się, w liceum nosiłam baggy jeansy, wielkie t-shirty i full cap. Teraz ograniczyłam tą manifestację ubiorem, zachowałam "hiphopowe" dodatki, ale nie ubieram się od stóp do głów w rap. Jednak założenie obcasów kończy się dla mnie przemarszem w stylu robokopa, głupkowatym spojrzeniem na moją zażenowaną 15-letnią siostrę i przesiadką w najeczki. Jeśli mam ochotę na sukienkę (tak! zdarza się), to zakładam moje rozklapciane baleriny, kupione 2 lata temu w Primarku za jakieś grosze. Są taaakie wielkie. Nie były, ale w jakiś magiczny (i obleśny) sposób się rozciągnęły. Zdarzyło mi się je gubić idąc przez miasto. Z wrodzonym wdziękiem trącałam leżącego na ziemi buta nogą aż nie przyjął dogodnej pozycji, po czym wsuwałam jakoś w niego stopę (bo komu chciałoby się schylać) i maszerowałam dalej, zbierając spojrzenia lekko zszokowanych Francuzików. Jak na posiadaczkę męskiego mózgu przystało, mam jakieś 5 par butów na wszystkie pory roku. Każda z moich koleżanek ma więcej par butów na koturnie niż ja mam wszystkich rodzajów (na koturnie nie mam oczywiście ani jednych).

Do wyjścia również szykuję się chwilkę. Jeżeli nie mam dramatycznego problemu z doborem garderoby (a zazwyczaj nie mam, bo niestety mam strasznie mało ciuchów), przygotowania trwają ułamek sekundy. Raz zaniepokojona ilością zmian stroju (przekroczyła 3, to do mnie niepodobne) zaalarmowałam kumpla, że szykuję się jakbym była jakaś dziewczyną. Zaśmiał się, przyznał mi rację, po czym popatrzył uważnie i rzekł "ej, ale Ty jesteś dziewczyną!". A więc jednak! Nie zmienia to faktu, że nie rozumiałam, nie rozumiem i nie zacznę rozumieć problemów sercowych innych dziewczyn, obrażania się nikt-nie-wie-za-co, bezpodstawnych FOCHÓW, analizowania spojrzeń facetów, doszukiwania się siedemnastego dna w słowach chłopaka i oczywiście aluzji. Nigdy.Nie.Czaję.Aluzji. Jak faceci. Im trzeba czarno na białym, jakieś delikatnie przemycane sugestie nigdy nie osiągną celu. Mimo wszystko jestem dumna z posiadania "męskiego mózgu", brak odczuwania potrzeby obrażania się na mężczyzn za nieumiejętność czytania w myślach jest komfortowy.

Dziki i nieuporządkowany umysł, ciągle muszę dodawać jakieś wtrącenia w nawiasach (choć może powinnam przestać bo to głupio wygląda).